Patagonië

Patagonië is de naam voor de zuidelijke punt van Argentinië en Chili. Hoewel meestal bij Patagonië wordt gedacht aan onmetelijke Argentijnse pampa’s, omvat Patagonië officieël ook het Andes-gebergte en de Chileense fjordenkuststrook ten westen daarvan. Een reis van HT Wandelreizen

Van 6 december 2001 tot 5 januari 2002 verbleef ik met een uniek leuke groep mensen in Patagonië.

Onze reis begon in Bueno Aires, Argentinië. Wij waren daar net voordat de pesa los gekoppeld werd van de dollar. Rellen en plunderingen zagen we niet, wel veel sombere gezichten en een demonstratie. Pas later realiseerde ik me hoe ernstig het was. Een land in diepe depressie. Grote rijen bij de banken, iedereen bezig met het ‘scoren’ van dollars omdat ze de bui al zagen hangen. Bevreemdend, dat een land, wat toch qua ‘beschaving’ en economie een beetje op Nederland lijkt, zo te zien afglijden. Ook daar dachten de mensen toch jaren lang dat de ‘sky the limit’ was. En toen.. Architecten, psychologen, managers, makelaars, ondernemers, onderwijzers, zeg maar het grootste gedeelte van de middenstand, zat ineens zonder baan. Ze zagen hun spaargeld gehalveerd of hun schulden verdubbeld. Een uitkering kregen ze niet….

Nadat we twee dagen hadden geacclimatiseerd, streken we neer in het duizend kilometer zuidelijker gelegen Puerto Madryn. Bij een heerlijke temperatuur brachten lange busreisjes over de pampa’s ons in de buurt van de walvissen, de zeeleeuwen en de pinguins.
Direct achter Ushuaïa reiken de Montes Martial naar de hemel. Deze bergen, waarvan alleen de hoogste toppen boven de 1000 meter uitkomen, zijn niettemin bedekt met sneeuwvelden en kleine gletsjers. De tweedaagse trektocht liep achter deze bergkam over een pas van ongeveer 800 meter hoogte. Het pad, soms niet meer dan een vaag spoor door het bos verdween hier en daar in een ijskoud riviertje. Op ongeveer 500 meter hoogte lag de boomgrens (!) en de laatste 2 uur voor de pas hadden we dan ook afwisselend sneeuw en rots onder onze voeten.
De trek van vier dagen in de Parque Nacional Los Glaciares was werkelijk prachtig! Vooral de aanblik van de Mt. Fitzroy en de Cerro Torre met bijhorende gletsjers maakten eendiepe indruk.
Een heerlijk dagje uit naar de imposante Perito Moreno Gletsjer..
Van Calafate trokken we per bus in naar Puerto Natales in Chili. In Puerto Natales zou ik wel willen wonen! Dit sfeervolle havenstadje aan de Sena de la Ultima Esperanza, de “rede van de laatste hoop” straalde een zalige rust uit. Ontspannen mensen, lekkere zalm, voetbalwedstrijdjes op zondagmiddag, wat flaneren langs het water bij een aangename temperatuur en charmante huisjes..
Vanuit Puerto Natales vertrokken we voor een zesdaagse trek naar het Parque Nacional Los Glaciares, alwaar we de eerste dag reeds de Torres del Paine mochten aanschouwen.
Tijdens ons ‘rondje park’ hadden we, de dag voordat we de pas zouden oversteken te kampen met uitermate regenachtig, slecht weer ( een regenbuitje van 24 uur..), waardoor het zelfs even de vraag werd of we überhaupt de pas over zouden kunnen… ’s Avonds droogden we onze kleren in een lekkend schuilhutje boven de vlammen van een vuurtje in een oude oliedrum. Gelukkig klaarde het weer die nacht om een uur drie op en de volgende dag, kwamen we, na twee uur geploeter in een blubberig moeras, op de pas aan. Een stevige klim, sneeuw, zon, een aangename temperatuur en… ineens ligt daar dan die gigantische Grey-gletsjer, die van het grote Zuid-Patagonische ijsveld afkomt. Afmetingen die niet te bevatten zijn. Prachtige vormen, die dansten met de zon en de evenzo mooie wolkenluchten. Een heerlijk, welhaast euforistisch gevoel daalde over ons neer. Mooier kon het niet!
Aan alle mooie dingen komt een eind.. op 31 december vlogen we naar Puerto Montt, alwaar ik, na een gezellig oud en nieuw, afscheid moest nemen van deze unieke groep mensen.
Met de Patagonia express toog ik vervolgens richting Santiago. De terugtocht was min of meer ingezet. Mijn hoofd vol met indrukken, mijn rugzak vol met filmrolletjes. ( Mijn laatste analoge reis..) Wat een reis!